Eerste kennismakingen zijn altijd inspirerend: je luistert, je vertelt, je deelt ervaringen en na twee of drie gesprekken kom je samen tot de conclusie dat beide partijen graag met elkaar aan de slag willen.
Zo ging het de afgelopen jaren; samen met mijn team heb ik tientallen starters, mediors en ervaren professionals aangenomen. Via je warme netwerk, events en enthousiasme over ons mooie beroep was het vinden van gemotiveerde mensen geen enkel probleem.
Een deel is inmiddels weer uitgevlogen, een ander deel is hard onderweg de RA-studie bij Coney Minds af te ronden en weer anderen zijn onderdeel van ons Management Team geworden.
Niet alle samenwerkingen waren een succes, de meeste echter wel. Werving- en selectie is eigenlijk meer een kwestie van de “juiste klik vinden”, het is geen rocket science.
Hoe anders is het nu. Of beter, hoe anders is het de afgelopen twee tot drie jaar geworden. De meeste (sollicitatie) kennismakingen zijn nog steeds inspirerend, maar krijgen in het vervolg al snel het karakter van een loopbaanadviesgesprek of mentale ondersteuning.
Het is soms pijnlijk om te horen hoe ongelukkig mensen in een rol zitten, bij ons dit ongeluk van zich komen afpraten om vervolgens doodleuk in het ongeluk te blijven hangen of het beroep teleurgesteld verlaten.
Verhalen over kantoren waar mensen op uurniveau worden “bewaakt”, tot verhalen over ontwikkelings- en studiekansen die niet worden waargemaakt en politiek op de werkvloer; het ongeluk is groot.
Ik luister en denk: “als het zo erg is, dan zouden wij daar iets mee kunnen doen”. In mijn gesprekken probeer ik altijd het échte plaatje van onze club te schetsen; positief, maar ook onze eigen uitdagingen. Er kan altijd iets beter.
Vergeleken met de soms intens treurige verhalen lijken onze uitdagingen echter kinderspel.
Het ongeluk dat met ons wordt gedeeld is er niet alleen op medior niveau, maar ook op senior niveau. Bij volwassen professionals, vastgeroest in patronen en dito inkomen.
Ik heb nu ruim een jaar bijna niemand zelf meer aangenomen. Slechts twee of drie mediors. Gaat erg goed gelukkig.
We hebben nog zes of zeven plekken over.
Na de eerste kennismakingen komen de twijfels, inmiddels ook bij mijn team, want de de Zoekenden zijn in gedrag bijna een homogene groep geworden. Wij zijn geen coaching of loopbaanadvieskantoor.
We kunnen het ongeluk, de frustratie of teleurstelling over hun huidige baan niet wegnemen. We kunnen alleen ons enthousiasme delen over waar wij voor staan: SLIM. Samenwerken, Langdurige relaties met mensen aangaan, Innovatie de ruimte geven en proberen van Meerwaarde te zijn voor cliënten en teamleden. Dit, binnen een relatief kleiner team van nu nog geen dertig professionals, maar met een ambitie om in 2025 een Top 30 Audit & Analytics kantoor te zijn.
Ik denk niet dat er zoveel schaarste is: een redelijk groot aantal mensen lijkt simpelweg niet op zijn plek te zitten, maar durft nog geen keuze te maken voor een andere afslag binnen het beroep en kiest dan voor exit uit het beroep.
Doodzonde, want bijna al die mensen die bij ons op de bank hebben gezeten, zijn stuk voor stuk professionals, sympathieke mensen, maar vooral zoekende, bang om los te laten en vol twijfels over ons mooie beroep.
Ik maak mij inmiddels ernstige zorgen. Los van de Zoekende populatie met veel potentie, is er ook een populatie Gelukzoekers. Ook die categorie groeit. Als je 25+ bent heb je nog geen tienduizend vlieguren gemaakt, ben je nog niet uitgeleerd en is accountancy geen sector om “snel geld” te verdienen via ZZP-constructies.
Het is bloed, zweet en tranen en dat verhaal wordt te weinig verteld. Als sector zijn we druk met inclusiviteit, diversiteit, voor mij vanzelfsprekend, maar we vergeten te vertellen dat er hard gewerkt en gestudeerd moet worden. In plaats van een ‘Top Gun’ mindset uit te stralen, vervallen we juist in een soort ‘Center Parcs’ mindset: alles moet, mag en kan.
Ik wens de Zoekende veel succes. Blijf praten, zoek een coach, maar durf te kiezen voor iets anders: bij Coney Minds of bij andere zich onderscheidende kantoren, maar blijf in ons beroep.
Voor de Gelukzoekers: niets komt vanzelf, het lijkt nu of de bomen tot aan de hemel groeien, maar tijden veranderen, zorg ervoor dat het niet te hoog in de boom gaat zitten.
Pieter
