Op dinsdag 10 maart kreeg ik een appje van een van mijn collega’s. “Pieter wat gaan we donderdagavond doen”? Ik moest even nadenken. Wat was er ook alweer donderdagavond? Oh ja, ons Coney teamevent met zo’n 35 man. Eten in Haarlem, bijpraten. Ik appte terug “annuleren”, zonder nog echt bewust te zijn van het waarom maar ik volgde mijn onderbuik. De volgende dag hebben we het team geïnformeerd en was het verder die dag ‘business as usual’.
Donderdag 12 maart was ik met mijn team in ‘DeWeerelt van Sport’, een plek waar een groot aantal sportbonden samen zijn gehuisvest, samenwerken en kennis delen. Aan de muur inspirerende foto’s van topsporters en indrukwekkende sportquotes. In DeWeerelt werken mensen met tweehonderd procent passie voor sport.
Ik krijg altijd energie van het werken in DeWeerelt en heb er serieus over gedacht om hier een Coney IntoTheSport-locatie te openen. Wie weet op een dag. Zoals met veel ideeën. Maar die middag was de energie anders. Als audit team waren we afgeleid. Mensen liepen gestrest heen en weer, veel telefoontjes op de gang. Sportief Nederland moest worden geïnformeerd dat competities on hold komen te staan, events worden geannuleerd en kwalificatiewedstrijden uitgesteld. Een pijnlijk, maar verstandig besluit; een van de eerste in een rij lange rij. Zelfs De Race, nota bene in mijn letterlijke achtertuin, zou worden uitgesteld. Of afgesteld, wie weet het.
Later die middag belde ik mijn HRM-collega met de vraag; oké, wat is er allemaal gaande, wat gaan we doen? Er lopen vijftien audits, het is busy season, we zijn al vertraagd omdat audits nooit precies lopen zoals vooraf bedacht, wat gaan we doen? Heel veel verder dan een ‘gezond verstand’-email naar het team kwam het die avond niet.
Vrijdagochtend 13 maart had ik twee belangrijke, verschillende ‘closing meetings’ met bestuurders en aandeelhouders. Niet in de wereld van sport, maar in de wereld van handel. Een vreemde setting, van afstand elkaar begroeten. Maar al snel praten we redelijk ontspannen over de vraag of dit coronavirus een ‘gebeurtenis na balansdatum’ triggert ja of nee? We zoeken nog een beetje naar de invulling van de vraag. In het financeteam van de cliënt zitten toevallig ook twee collega registeraccountants. We komen voorzichtig tot de conclusie dat er geen events ontstaan die de continuïteitsveronderstellingen ter discussie stellen. We gaan door. Die dag is de closing.
Op zaterdag 14 maart ga ik hardlopen. Een vrije ochtend, normaal gesproken is het hockeytijd met Ana Rebeca maar nu even niet. Onrust in mijn hoofd neemt toe. Op zondag 15 maart krijg ik de eerste mails van teamleden, “wat betekent dit Pieter, het nieuws wordt alleen maar slechter”. Die middag heb ik een call met een aantal senior teamleden; wat gaan we doen?
Dezelfde middag gaat het bericht naar het hele team, met een ‘Read me’-melding erachter aan: Coney-locaties gaan dicht, we gaan honderd procent online, maandagochtend team call. Die middag informeer ik alvast de teams van de cliënten waar audits lopen. De meeste cliënten reageren direct terug en stellen zich positief op. Samen komen we er wel uit, het is wat het is, dat vat de response samen.
Op maandag 16 maart start ik online de dag met het team en heb meerdere online sessies achter elkaar. Tussendoor lees ik de blog van Marcel, een kans om ons te laten zien. Ik reageer met de strekking dat events in een stroomversnelling komen, het gaat ‘heel hard’ en wat betekent dit voor de controles die lopen, die op het punt staan om afgerond te worden. Wat willen we met elkaar, ‘controles opschorten’ of ‘doorgaan’? Later die week lees ik verschillende berichten. SRA, NBA, blogs. Ik zit met vijftien audits die lopen. De bal ligt bij mij.
Dinsdag 17 maart valt qua planning in het water. Meerdere cliënten bellen op met vragen over werktijdregelingen en uitstelvragen. Niet mijn onderwerpen, geen idee, ik schrik en in mijn hoofd loopt de stress op. Het zal toch weer niet zo worden als in 2008? Ik kom die dag nergens echt aan toe. De telefoon draait overuren, MS Teams piept allemaal berichten en GoToMeeting ligt er dan al uit.
Ondertussen is het in huize De Kok redelijke chaos. Schema’s maken voor de kids, home schooling en mijn vrouw die non-stop aan het bellen is. Ze zit midden in ‘haar eigen closing’ en een big four is hun auditor. Een audit die in tien landen tegelijkertijd loopt. 24 uur lijkt te weinig in haar dag. Grappig om al haar ‘auditverhalen’ te horen vanaf ‘de andere kant’.
Ik ga hardlopen om de stress te verminderen. Mijn suikerwaardes schieten omhoog. Shit, ook dat nog.
Op woensdag 18 maart word ik wakker na amper te hebben geslapen. Op LinkedIn post ik dat ik “mij zorgen maak en spreek de hoop uit dat we er positief doorheen komen”. Veel reacties van herkenbaarheid. Ondertussen ronden we deze dag twee audits af. The Show Must Go On.
Op donderdag 19 maart deel ik met het team dat onze eigen lockdown met minimaal een week wordt verlengd en we elkaar moeten helpen met tips en trucs, over hoe online slimmer te werken en audits in beweging te houden. Het gaat niet efficiënt. Ik heb jonge mensen in mijn team met jonge kinderen, ik heb data-analisten die gewoon naast auditors moeten zitten, samen sparren en nadenken. Online is leuk, maar niet optimaal.
Vrijdag 20 maart begint lekker: mijn digitale certificaat om een controleverklaring elektronisch toe te voegen aan publicatiestukken werkt niet meer. Er moeten vanwege kredietaanvragen door cliënten een aantal jaarrekeningen weg met spoed en het lukt niet. Het telecombedrijf dat kan helpen heeft al zijn mensen ‘thuis werken’ en onze vraag blijft haperen.
Ondertussen verandert het beeld in Nederland. Het aantal besmettingen neemt toe, de intensiteit neemt toe. Ik wil de week positief afsluiten en lanceer op LinkedIn spontaan een actie: Bedank met bloemen jouw #held, ook namens het Coney team. Na wat drempels druppelen over het weekend de aanvragen binnen. Leuk om iets heel kleins terug te doen.
Zaterdag 21 maart werk ik met een kleiner team aan de planning voor het restant maart en april en dan op zijn kop; er zijn heel wat aanpassingen nodig. Niet alle cliënten kunnen mee in online werken, audits vertragen verder en het team heeft meer tijd nodig. Het is wat het is.
Als ik zaterdagmiddag even naar buiten wil schrik ik. Duizenden mensen in Zandvoort op de boulevard, rijen dik voor de viskraam. What the (peep)? Dit kan toch niet waar zijn? Die dag zijn tweeduizend Europeanen overleden en in Zandvoort heerst een vakantiesfeer.
Dezelfde avond schrijf ik een LinkedIn-bericht aan de burgemeester: moet Zandvoort geen maatregelen nemen? Op grote borden staat ‘Blijf Niet Te Lang’. Maar er moet staan: ‘Omdraaien en naar huis, naar binnen’.
Zondagochtend 22 maart komen bewoners op Facebook online in protest. In de loop van de ochtend worden toegangswegen afgesloten. De burgemeester had zaterdagavond al een noodvergadering op het stadhuis. Die man werkt zich natuurlijk drie keer in de rondte. Ik zie hem de hele zondag op tv: “blijf thuis”.
Zondagavond realiseer ik mij ook: drie maanden in 2020 en een ziekteverzuim van nul procent. Mijn team, mijn helden. Blijf thuis #flattenthecurve.
Aan al mijn collega’s in het veld: heel veel succes de komende weken!